Mijn dierbaarste bezit

Ik ging vandaag eigenlijk bloggen over mijn nieuwe rok (die btw keigoed is gelukt), maar ik ga het eerst hebben over de stempel die ik vandaag maakte.

Sinds het moment dat de kindjes overleden zijn dacht ik al aan een tattoo. Mijn eerste gedacht was eigenlijk een grote roos en een lelie, en die lelie moest worden ingekleurd met wit en fushia, want ik vond een lelie die Matisse gedoopt was. Dat bond hen dan wat samen. Het grootste probleem hierbij was mijn vriend, die vindt tattoos maar niets. Ik vind dat supermooi maar bon...Uiteindelijk heb ik dan beslist om hun voetafdrukjes ergens te laten tattooeren, hun voetjes waren uiteraard nog klein maar helemaal af, dus dat zou het worden.

Ik heb eerst dan hun voetjes overgenomen van het kaartje, en dan uitgegutst als een stempel, om de plaats eens te proberen, maar stempelen op huid lukt niet. Maar goed, ik heb toch beslist om ze te laten zetten op de zijkant van mijn rechterpols, op die manier zie ik ze goed, en ik schaam me ook helemaal niet voor mijn kindjes natuurlijk, zij konden hier allemaal niets aan doen.

Omdat ik nogal veel de vraag krijg naar het hoe en waarom van hun dood, ik moet jullie helaas ook het antwoord schuldig blijven. De beide kindjes waren perfect normaal, bij Lili was er 4 dagen voor haar dood nog een mega uitgebreide echo gebeurt en een vwp, ze was perfect (bij Matisse was mijn zwangerschap nog geen risicozwangerschap na de ongelooflijk gemakkelijke en rozewolk zwangerschap van Nina, dus zijn er bij hem veel minder onderzoeken gebeurt voor hij stierf), mijn bloed is afgetapt in 4 verschillende ziekenhuizen( zeker meer dan 50 tubes), tot in Duitsland toe, ik ben naar talloze specialisten geweest, mijn maag is onderzocht, heel mijn onderbuik ge-echod, MR scan gedaan, en uit al die onderzoeken komt alleen maar naar voor dat ik perfect gezond ben. En ik weet niet of je het beseft maar dit is nu de enige keer geweest dat ik zo graag wou dat ik iets mankeerde, dat ze iets vonden, zelfs maar het geringste, zodat ik tenminste iets zou kunnen doen om dit drama te voorkomen, maar helaas...

Voorlopig functioneer ik weer, voor de buitenwereld ben ik weer 'normaal' maar ik kan je verzekeren dat het nog steeds heel veel zeer doet, ik mis hen elke dag.

Zwanger worden is nog nooit geen probleem gebleken, maar dat laten we nog even rusten, want als ik ooit nog eens zwanger zou worden, dan moet ik progesterone bijnemen, baxters halen elke 3 weken in Gent en elke dag een bloedverdunner inspuiten. Dat gecombineerd met hoge dosissen vit D, VitB12, Foliumzuur, omega 3 vetzuren en schildklierhormoon. En dit alles zonder enige garantie dat dit zou helpen. Wat uiteraard ook niet helpt is het feit dat ze dit nog nooit hebben meegemaakt, niet in GHB Leuven en niet in Bonheiden. Ik ben dus een rariteit, en op dat vlak heb ik me nog nooit zo eenzaam gevoeld...

Links het voetje van Matisse* en recht van zijn zusje Lili Rose*